مادری فرزندی بدنیا میآورد , بعد از ماه ها , کودک شروع به  راه رفتن  میکند, در
آغاز با زمین  خوردن های پی در پی کوشش میکند بپا خیزد و راه برود,و  این سعی و کوشش  تا آنجا که   راه رفتن  را بیاموزد ادامه دارد , حالا اگر از مادر کودک سوال کنیم, کودک شما راه رفتتن را یاد میگیرد ؟ بدون تردید و با یک ایمان
قوی و یقین میگوید بله, حتی اگر صدها بار بیفتد .                                          این ایمان از  کجا آمده , چطور اینقدر یقین دارد که کودکش بالاخره راه میرود ( در صورت سلامت کودک ) , درصدی از امید او در این باب کم نمی شود , کوچکترین
نا امیدی در او بوجود نمی آید , برای اینکه او یقین دارد که کودکش استعداد راه
رفتن را دارد , و با این یقین , هیچ زمان در او نا امیدی رشد نمی کند.
این نگاه مادری به کودکش است ,مادر به فرزندش این گونه نگاه میکند .
 این قسمت را نگاه دارید بعد به آن میرسیم ,,.
همه ما خشم و کینه و نفرت و حسادت و ترس و لذت و درد و رنج و شادی و
محبت و لبخند و گریه و غیره را تجربه کرده ایم ,تمام آنچه در درون حس میکنیم
یکسان هستند , فرم واشکال احساسات فرق میکنند ولی مثلا حسادت را
محبت و لبخند را همه آدمیان یکسان درک میکنند ,یعنی حسادت  را همانطور
من ادراک میکنم که شما و همه  ادرک میکنند ,و این دلیلی است برای یکسان
بودن کل بشریت در هر جایی که هستند , یعنی در درون من و شما و همه ,
استعداد انسانیت هست ,یعنی همه ما توان انسانیت را داریم ,یعنی در  هر
نقطه که هستیم , میتوانیم باز گردیم و با تکیه بر استعداد دوست داشتن ,
تغییر کنیم , اگر من توان داشتم که بر نا امیدی غلبه کنم ,همه میتوانند , اگر
خوبی در درون من هست , یعنی در درون همه بشریت هست .
و من ایمان دارم که این استعداد ,,,خوبی ,,,  در درون همه ماست و ایمان دارم
که دیر یا زود همه راه خواهیم رفت .
اگر نگاه مادر به  کودک را به نگاه به کل بشر عمو میت دهیم , این یقین و ایمان
در ما شکل میگیرد که, روزی همه راه خواهند رفت ,و نور امید همیشه برما
 خواهد تابید  (که صد البته انسان های بی شماری راه طی کرده اند وبپا خواستند دست دیگران را هم گرفته اند) ,  پاینده باشید.